docent Ed Sekeris na negenentwintig jaar weg bij Uitermeer
Een docent met humor, boeiende verhalen, en altijd oog voor de leerling:
na negenentwintig jaar heeft het Fioretticollege, locatie Uitermeer afscheid genomen van 'Mr Uitermeer,' Ed Sekeris. Nu de zomervakantie voor de deur staat, is het afscheid onvermijdelijk. Sekeris gaat zich fulltime richten op zijn eigen uitgeverij Textuur. De conciërge van de Uitermeer, Fred Randsdorp: “Wanneer oud-leerlingen hier terug komen op school voor een praatje, is de eerste vraag altijd, of meneer Sekeris hier nog werkt.”
Dinsdag 23 juni 2009 staat docent economie Ed Sekeris te praten met een collega. Eigenlijk heeft hij les, maar zijn klas, 3M1, komt niet opdagen. De coördinator komt hem halen. Had Sekeris de roosterwijziging voor dit lesuur niet gezien? De klas wacht op hem, en wel bij lokaal vijf! Terwijl alle leerlingen van 3M1 onhoorbaar de school de uitsluipen, hebben (oud-) collega's en directie zich verzameld in het lokaal om afscheid te nemen van een bijzondere collega. Een verrassingsactie, geheel in stijl, met veel anecdotes, liedjes en gedichten die een levendig en humoristisch beeld geven van de licht-chaotische en ontregelende Sekeris.
Ed Sekeris begint als onderwijzer op een basisschool. Na vijf jaar komt hij op de Christelijke Mavo Uitermeer terecht, die begin jaren negentig samengaat met de rooms-katholieke Dominicus Savio Mavo. Over die tijd zegt hij: “Ik vind het heel jammer dat de leerlingen van de gereformeerde gemeente vanaf die tijd niet meer op school kwamen, want dat waren heerlijke leerlingen. Praten over verschillen in de klas is heel leerzaam. De populatie verdunde tot een van gelijkdenkenden, maar ik vind: hoe meer je van elkaar verschilt, hoe meer je van elkaar kunt leren. Je moet nadenken over je mening. Niet zomaar zeggen dat je voor of tegen iets bent, maar over de nuances praten.” Hij vindt, dat de sfeer op de Uitermeer altijd goed is geweest. “De basis hier op school is goed. De mavo-leerling is een fijn type leerling, in het midden. Ze kunnen nog alle kanten uit en ze zijn erg toekomstgericht. Zo heeft bijvoorbeeld Bastiaan Ragas hier op school gezeten. En de huidige coördinator, Jeanet van der Laan, is op de Uitermeer begonnen.”
In al die jaren zijn de leerlingen niet veranderd. “Kinderen zijn altijd 'kinderen van deze tijd'. Als je ouder wordt, dan ben je zèlf niet meer van deze tijd. Je moet dus wel meegaan met je tijd, anders ontstaat er begripsverwarring. Vroeger kon ik het tempo bijhouden, maar nu ik boven de vijftig ben, ligt mijn tempo lager. Je fietst als het ware achter de groep aan. Het is belangrijk elkaars taal te blijven spreken. Het basisgevoel in de klas is rust, maar daarnaast improviseer ik. Ontregelen is een mechanisme van me; ik houd van een beetje chaos. Dus niet standaard je programma draaien, maar anticiperen op wat er gebeurt. Als ik van tevoren weet wat er gebeurt, is de spanning eraf. Het leven moet verrassingen blijven bieden. Hebben ze een mobiel nodig om berekeningen te maken, zijn ze intussen aan het sms'en. Het blijft een spel, maar wel een serieus spel: ze moeten tenslotte wel hun diploma halen.” Zelf heeft hij geen mobieltje meer:“Nee, ik heb verschillende mobieltjes gehad, maar die ben ik telkens kwijtgeraakt.”
Hij zegt de reuring van het schoolbestaan te zullen gaan missen. Aan de andere kant wil hij nu wel eens de rust om zijn boeken af te maken. “Wanneer ik schrijf, vergeet ik de tijd. De dag lijkt alleen maar te bestaan uit eten en koffie drinken, omdat ik me helemaal verlies in het verhaal.” Hij gaat zich vanaf nu fulltime toeleggen op zijn eigen uitgeverij en het schrijven van economiemethodes. Daarnaast is hij bezig met een kinderboek. “Ik verander het steeds, want er moet meer twitter en hyves in. Ik wil ook weer op het podium te staan. Ik speel gitaar, sax en ik zing. Niet goed hoor, maar het is heerlijk om te doen. ”
Negenentwintig jaar geleden zette hij voor het eerst voet aan de grond op de Uitermeer, net als straks een heel nieuwe lichting brugklassers. Ze zullen het moeten doen zonder de prachtige verhalen van de enige leraar die net zo'n hekel aan proefwerken heeft als de leerlingen zelf, omdat hij het afnemen van proefwerken maar saai vindt. Hij heeft nog een tip voor hen. “School is een prachtige hangplek, waar je veel van elkaar leert en veel met elkaar kunt lachen. Durf te lachen om dingen die het waard zijn. Met humor bereik je meer dan met een grote mond”.
